گويش‌هاي عربي
مقوله زبان عربي بر مجموعه زيادي از گويش‌ها و لهجه‌هاي مختلف دلالت مي ‌کند که به طور کلي به سه بخش تقسيم مي‌ شود:
عربي کلاسيک يا قرآني،
عربي استاندارد يا فصيح و يا کتابي
عربي محاوره‌ اي يا جلفي و يا دارجة
در تمام کشورهاي عربي لهجه استاندارد جهت تدريس در مدارس و تأليف کتاب‌ها و جرايد به کار برده مي ‌شود.
اما هر منطقه از دنياي عرب، گويش محلي خاص خود را دارد که گاه تفاوت‌هاي مابين آنها به حدي است که عرب‌ها مجبور به تکلم به عربي کتابي با هم مي‌ شوند. دليل وجود تعدد گويش‌ها و لهجات در زبان عربي را تأثير زبان‌هاي پيشين موجود در آن مناطق قبل از تسلط زبان عربي بر آن منطقه‌ها دانسته ‌اند. در حالت کلي عربي محاوره‌ اي را به دو بخش خاورميانه ‌اي و مغربي تقسيم مي ‌کنند اما به طور دقيق تر عربي داراي ? گويش زير است که هر کدام خود داراي لهجات متعددي است.
عربي مصري
عربي مغربي (شامل لهجه‌هاي: مراکشي، تونسي، الجزايري و...)
عربي شرقي (شامل لهجه‌هاي: لبناني، فلسطيني، و عرب زبانان غرب کشور اردن)
عربي عراقي و يا خليجي (شامل لهجات عراقي، کويتي، عربستان سعودي، عرب زبانان شرق سوريه، ساحل خليج فارس از عراق تا کشور عمان و(استان خوزستان) در ايران به علاوه استان الشرقيه کشور عربستان سعودي...)
از اين ميان عربي مصري به عنوان گويش محاوره ‌اي زبان دوم مشترک بين تمام عرب زبانان به کار مي‌ رود. و دليل آن وجود انبوه فيلم‌ها و برنامه‌هاي تلويزيوني و راديويي و منابع عربي به اين گويش است (مانند فارسي تهراني که در بين فارسي زبانان ايران به عنون لهجه محاوره‌ اي دوم به کار مي‌ رود.)
تفاوت لهجه‌ها در گويش‌هاي عاميانه زبان عربي در واژگان، دستور زبان و شيوه تلفظ کلمات به چشم مي‌ خورد.
بيشترين تفاوت‌ها بين گويشهاي غرب و شرق کشورهاي عرب زبان وجود دارد براي نمونه‌ (کويتي و مراکشي)
در تفاوت‌هاي مربوط به چگونگي تلفظ مي‌ توان به چگونگي تلفظ حرف /ق/ اشاره نمود که در لهجه باديه نشينان و عراقي‌ها /گ/، در لهجه مصري و سوريه /ء/ و در لهجه فلسطيني /ک/ تلفظ مي ‌شود. ويا چگونگي تلفظ /ج/ که در لهجه مصري /گ/ تلفظ مي‌ شود مانند الجمهورية => الگمهورية و در لهجه لبناني اين حرف نزديک به /ژ/ تلفظ مي گردد.